10 Ocak yaklaşırken içimde bir burukluk değil, artık açık bir öfke oluşuyor.

Çünkü bu meslek her yıl aynı senaryoyu yaşıyor, aynı yapay kalabalığı, aynı samimiyetsizliği, aynı “ben de gazeteciyim” furyasını izlemek zorunda kalıyor.
10 Ocak ve 24 Temmuz geldi mi,

Afyonkarahisar’da gazeteci sayısı bir gecede katlanarak artar.
Yıl boyunca sahada olmayanlar, haber kokusu almayanlar, basın toplantısının yolunu bilmeyenler bir anda ortaya çıkar.

Davetlerde boy gösterirler, protokol sıralarında yer kaplarlar, hediyelerin çevresinde pervane olurlar.
Ve her seferinde aynı cümle:
“Ben de gazeteciyim.”
Hayır, değilsin.
Gazetecilik; yılda iki gün ortaya çıkmak değildir.
Gazetecilik; seçim zamanı kartvizit dağıtmak hiç değildir.
Gazetecilik; künyesiz, ofissiz, vergisiz, sorumluluksuz bir unvan değildir.
Gerçek gazeteci;
— Ter döker,
— Koşar,
— Uykusuz kalır,
— Parasını alamaz ama haberini verir,
— Tehdit alır ama geri adım atmaz,
— Soğukta titrer, sıcakta yanar ama “bugün çalışmayayım” demez.
Bizler; vergisini ödeyen, ofis kirasını cebinden veren, 7/24 sahada olan insanlarız.
Bizler; bir kartla değil, emekle bu mesleğin içinde duranlarız.
Ama ne yazık ki her özel günde, bu emeğin üstüne basıp vitrine çıkan bir kitle var.
Künyesi yok.
Sorumluluğu yok.
Yaptığı haber yok.
Ama davet günü ön sırada.
Buradan açık açık söylüyorum:
El insaf.
Bu meslek sizin canınız sıkıldığında giydiğiniz bir ceket değil.
Bu meslek, hatırlanmak için beklenen bir tarih hiç değil.
Gazetecilik; hediyeyle ölçülmez.
Gazetecilik; davet listesiyle yazılmaz.
Gazetecilik; yılın sadece iki gününde hatırlanacak kadar ucuz bir iş değildir.
10 Ocak’ta görünmek kolaydır.
Mesele 11 Ocak’ta da sokakta olmaktır.
Mesele 3 Mart’ta da, 17 Kasım’da da haber peşinde koşmaktır.
Bu yazı kimine sert gelecek.
Kimini rahatsız edecek.
Ama gerçek şu ki:
Gazetecilik, gerçekten gazetecilik yapanların omzunda ağırdır.
Ve bu yükü taşımayanların, bu mesleğin adını ağzına alırken biraz durup düşünmesi gerekir.
Bu bir sitem değil.
Bu bir uyarı.
Bu, sahada olanların çığlığıdır